شماره‌ی خبر : 63698 | تعداد بازدید : 2089
پنج‌شنبه 25 بهمن ماه 1397 ساعت 11:33
واکنش رسانه های کرمان به شعارهای زشت ورزشگاه ارومیه: شعار و فحاشی به کدام دلیل؟!
پس از اتفاقات و شعارهای تلخ روز گذشته در ورزشگاه شهر ارومیه در جریان بازی تیم های مس کرمان و نود، برخی از رسانه های ورزشی کرمان به این ماجرا واکنش نشان دادند.
پس از اتفاقات و شعارهای تلخ روز گذشته در ورزشگاه شهر ارومیه در جریان بازی تیم های مس کرمان و نود، برخی از رسانه های ورزشی کرمان به این ماجرا واکنش نشان دادند.
به گزارش روابط عمومی باشگاه مس کرمان؛ مرجع خبری فوتبال کرمان در گزارشی پیرامون این ماجرا نوشت:
کانال باشگاه مس کرمان قبل از شروع بازی در ارومیه چند کلیپ غیرمنتظره، عجیب و باورنکردنی را منتشر کرد که بدون تردید کسانی که به صورت لحظه به لحظه اتفاقات بازی را از کانال باشگاه مس دنبال می‌کردند و در انتظار شروع بازی و گزارش مجازی بازی مس و نود بودند، با چشمانی بُهت زده شعارهای هواداران ارومیه‌ای را مشاهده می‌کردند و نمی‌دانستند "کرمان" بر اساس کدام پیشینه در بازی‌های دو تیم مورد هجوم قرار گرفته است.
اخلاق در ارومیه و در خطه آذربایجان که مردمان غیوری دارد، به زشت‌ترین شکل ممکن روی سکوهای ورزشگاه تختی به نمایش در آمد و شعارهای نژادپرستانه و قومیت گرایی این بار به قلب کرمانی‌ها اصابت کرد و این خاطره تلخ تا مدت‌ها ذهن مردمی که هیچگاه در کرمان به میهمان خود بی احترامی نکرده بودند را آزار خواهد داد.
باید برای هوادارانی که از مس و کرمان با الفاظ عجیب و زننده استقبال کردند، روزی را یادآوری کرد که تراکتورسازی بدون دردسر و مزاحمت خاصی در کرمان جشن قهرمانی جام حذفی گرفت تا شاید در رفتارهای بعدی خود تجدید نظر داشته باشند.
همچنین این مرجع خبری در یاداشتی به این موضوع واکنش نشان داد و عنوان کرد: آنچه که عصر دیروز روی سکوهای ورزشگاه ارومیه دیده ایم، نشانی از مدارا و برادری نداشته. اما برای آنچه که شنیده ایم باید دنبال کلمه و توصیف شدیدتری گشت. چیزی میان بهت و شرم، بین خجالت و ناباوری و آرزوی اینکه ای کاش کر بودیم و نمی‌شنیدیم.
باید گشت دنبال چیزی که یک راست برود سر اصل مطلب: چگونه توانستند؟چگونه دلشان آمد؟ چه شد که ایستادند و دسته جمعی توهین کردند به ما در زشت ترین هماهنگی تاریخ؟ در ناتوانی پاسخ به چنین پرسشی شکی نیست. اما آدم یاد گم شده هایش می‌افتد و دنبال یقه ای است برای گرفتن و پرسیدن: چرا تماشاگرِ نوعیِ فوتبال، مرزها را چنان رد می‌کند که انگار استادیوم بی قانون ترین و آزادترین مکان دنیاست و اخلاق و انصاف و برادری و مهر، فقط در بیرون آن معنی پیدا می‌کند؟ تازه اگر پیدا کند!
شاید حداقل دلیلی هرچند نادرست برای شعار علیه داور یا بازیکن سابق وجود داشته باشد، اما توهین و شعارهای ضد یک قومیت خاص که سال‌هاست در فوتبال ما رایج شده است، اتفاقی ست غیرقابل توجیه و به نظر می‌رسد هنوز دلیل آن ریشه‌یابی نشده است.
از سوت شروع بازی تا پایان آن، هواداران تیم میزبان بی هیچ دلیل و توجیه قانع کننده ای، اقدام به سر دادن بدترین و رکیک ترین الفاظ علیه تیم مهمان و قومیت و شهر منتسب به آن می‌کنند، بی آنکه باکی از برخورد یا مجازات خاصی داشته باشند.
باتوجه به شرایط و موقعیت اقلیمی کشورمان که قومیت ها و مردمان، با فرهنگ ها و گویش های مختلفی را در خود جای داده، نماینده هایی از هر قشر و قومیتی در لیگ های مختلف فوتبال کشورمان حضور دارند، نماینده هایی که بازیکنانشان در نهایت تشکیل دهنده یک تیم واحد به نام تیم ملی و حتی هر یک از این تیم ها خود دارای بازیکنانی با قومیت های مختلف هستند و بسیار جاهلانه است که شخصی بخواهد نماینده یک شهر دیگر را در شهر خود با الفاظ و شعارهای ناپسند به سخره بگیرد.
هیچ قومیت و قشری در کشور ما نمی‌تواند ادعای برتری از دیگری را داشته باشد مگر از لحاظ ادب، شخصیت و فرهنگ که این ادعا نیز در عمل و کردار خود مردم آن قومیت بایستی خودرا جلوه دهد و شعار و فحاشی در ورزشگاه هیچ تیم و قومیتی را نمی‌تواند صاحب برتری و عزت نماید.
آنچه در فوتبال روز دنیا می‌بینیم، شدت برخورد با چنین پدیده شومی است که متاسفانه در کشورمان هیچگاه شاهد برخورد جدی در این زمینه نبوده ایم. فوتبال اروپا که با محرومیت تماشاگر مگر در شرایط بسیار حاد همیشه مخالفت می‌کند، بی درنگ در برابر شعارهای نژادپرستانه علیه یک تیم یا بازیکن، احکامی سخت‌گیرانه را برای تماشاگران و تیم متخلف وضع می‌کند تا سایه شوم نژادپرستی جای خودرا به برابری و برادری قومیت ها دهد.
چه خوب است کمیته انضباطی فوتبال ایران نیز بسیار جدی تر این قضیه را پیگیری کند تا این بی فرهنگی رایج در ورزشگاههای شمال غربی کشور، ریشه‌کن شود.
هر هواداری که به خود اجازه می‌دهد علیه قومیتی شعار نامناسب بدهد بایستی بداند که مستقیما فرهنگ شهر و خانواده خودرا در حال نمایان کردن است و شاید شعارهایش لحظه ای تیم حریف را تخریب کند اما در اصل چیزی که تخریب می‌شود فرهنگ و اصالت شهری است که به عنوان میزبان چنین تماشاگرانی برای بازی‌هایش در ورزشگاه حاضر می‌شوند.
با تمامی این تفاسیر عقب‌ماندگی تاکتیکی یا تکنیکی فوتبال ما، سرافکندگی و خجالت را به همراه نخواهد داشت. چیزی که باعث می‌شود گاها نتوانیم سرمان را بلند کنیم، عقب‌ماندگی فرهنگی است، که باعث می‌شود به راحتی اصالت خودمان را به دست فراموشی بسپاریم.
در آخر باید بگویم یک اصل باارزش و گرانبها روی این سکوهای سرد و خشک و لابلای پوست تخمه ها و ته سیگارهای ورزشگاه هایمان گم شده است. شاید کسی پیدا شود و بپرسد چه اصل گرانبهایی؟ آن وقت کنارش می‌کشم، دست هایش را می‌گیرم، زل می‌زنم توی چشمهایش و می‌گویم: برادری برادرجان!