حسرت با تمام وجود در قلب شکسته ای که هنوز می تپد/در ناامیدی هیچ معجزه ای قرار ندارد

شب های حسرت سحر ندارد و هیچکس دوست نداشت امشب از آن شب های سختی برای کرمانی ها شود که فقط حسرت به قلب آن ها چنگ می زند و روح و روانشان را خراش می دهد...

می شد امشب را به سانی دیگر سپری کرد اما گاهی نمی شود که نمی شود...همه آن نارنجی پوش هایی که در زمین دویدند هم تلاششان بر این بود که امشب با چهره ای دیگر به آخر برسد اما امان از گره که در کار می افتد و هرچه بیشتر تلاش می کنی کمتر از کار باز می شود.

قلب کرمانی هایی که امشب قصد جشن صعود مس را داشتند شکست اما این قلب شکسته هم هنوز ضربان دارد... ضربانی که هر چند این بار به جای شادی و شور با بغض های ما تیک می زند اما همین ضربانش نشانه حیات ماست و اگر ما به آخرین نفس هم معتقد باشیم باید همچنان سرپا باشیم و به احترام این حق نفسی که برایمان باقی مانده زندگی کنیم و البته منتظر اتفاقات بهتری باشیم.

می توانستیم اتفاقات را در دست خودمان نگه داریم و می توانستیم با خیال آسوده این روزهای آخر لیگ این فصل را سپری کنیم اما حالا این یک هفته را می توانیم بی نفس و در حال خفه شدن از همه اتفاقات بد بازی که گذشت فقط به دست پا زدن به سروصورت خود سپری کنیم یا می توانیم هنوز امیدهایمان را که هرچند بخش بزرگی از آن کم رنگ شد را حفظ کنیم و با همین باقی مانده امید زندگی کنیم و حداقل باور داشته باشیم که امیدهای اندک در ناامیدی گاهی کارهای بزرگ کرده است اما ناامیدی محض هیچ معجزه ای با خود نداشته است.