همه برای یک هدف...همه برای یک صعود

قهرمان قصه خودت باش...قصه ای که خودت قرار است آن را بنویسی.. نه به سادگی چرخیدن قلم برروی کاغذ و تصورات ذهنی که به قیمت توان قلم پایت در زمین چمن آن هم به شکلی کاملا واقعی... اینجا نوشتن جوهر می خواهد... جوهری از جنس مردانگی... از جنس غیرت...از جنس همه چیزهایی که قهرمانان قصه ها داشتند و قهرمانی کردند...

امروز وقت نشان دادن جنم است... وقت اثبات است و البته بطلان... خط بطلان کشیدن برروی همه انرژی های منفی... به اینکه این تیم نمی تواند...به اینکه اندازه های تیم کوچک است... زمان باطل کردن همه این کلام های سیاه فرا رسیده است...زمان به وقت بزرگی کردن است... بزرگی کردن از همان گام اول و خسته نشدن تا آخر...

ساعت های خود را به وقت ما می توانیم کوک می کنیم و وقتی که این ساعت زنگ بخورد می بینیم همه آن هایی که برای دیدن این بزرگی یا خواب مانده بودند و یا خود را به خواب زده بودند در صف ما هستند و ما بزرگتر می شویم...

اینجا برای موفقیت کسی به ما تعارف نمی زند...برای سه امتیاز فرش قرمز پهن نمی کند... راه بس ناجوانمردانه سنگلاخ است و فقط و فقط ساق های پای ماست که ما را به سمت هدف جهت می دهد... اما ما برای رسیدن به قله راه نمی رویم...حتی نمی دویم... ما آنقدر تشنه این قله هستیم که برای رسیدنش پرواز می کنیم...

می دانیم که مسیر طولانی است و در این راه قطعا قطار در حرکت ما سنگ می خورد، گاهی ریل خود را کج می بیند و تونل های تاریک و وحشت را هم پیش راهش احساس می کند اما وقتی حرکت ادامه دار باشد... وقتی حرکت دست جمعی باشد... وقتی حرکت پیوسته باشد همه این ها نیز مقصد را نشانی می دهد و بس.

و امروز همه ما هم قطاران نارنجی هستیم اگر باور داشته باشیم که دست برروی شانه هم، زنجیر همدلی ما پاره نشدنی است...اینجا مردمانش قطار قطار خاطره خوب طلب دارند تا سوار شوند و زنجیره نارنجی را محکم تر کنند... و امروز همه ما یک تن...همه ما یک چشم... و همه ما یک مس هستیم...برای یک هدف... برای یک صعود....